Trump zal uiteindelijk handelsakkoord met China moeten sluiten

De Verenigde Staten zijn de grootste economie ter wereld. Het is uiteraard de doelstelling (en de plicht) van iedere Amerikaanse president om de leidende rol van de V.S. te vrijwaren. De verkiezingsslogan van Donald Trump “Make America Great Again” was niet relevant want “America is Great”.

Maar er is een “runner up”. Een tweede die steeds dichterbij komt en dat is uiteraard  China. Sinds Deng Xiaoping in het begin van de jaren negentig onder het mom “het maakt niet uit of de kat wit of zwart is zolang ze maar muizen vangt” een feitelijke liberalisering van het communistische China heeft ingezet, is er geen houden meer aan geweest. In de periode 2001-2007 kende China jaarlijks een reële groei van +11 %, in de periode 2008-2018 was dit +8 % en voor de volgende periode wordt minstens een reële groei van + 5%.

Deze groei is het gevolg van de werkkracht en de inventiviteit van het Chinese volk maar af en toe (sommigen zeggen altijd) is  er “los” omgesprongen met de intellectuele rechten van vele westerse bedrijven en heel vaak (weer volgens sommigen altijd) is er geen sprake van een “level playing field” geweest. De mogelijkheden om vanuit het westen iets aan China te verkopen waren met andere woorden niet gelijk aan de mogelijkheden van de Chinezen om het omgekeerde te doen.

We mogen Donald Trump in zeker zin wel roemen voor het feit dat hij China onder druk heeft gezet om hier verandering in te brengen. Ongetwijfeld wil hij met een uitgekookte onderhandelingstechniek de best mogelijke deal uit de brand slepen. Hij heeft hierbij echter enkele belangrijke handicaps ten opzichte van zijn Chinese tegenstanders. Zijn eerste handicap is zijn verslaafdheid aan Twitter berichten. Heel vaak heeft hij in het verleden stijgende beurskoersen geclaimd zodat hij nu blijvende berichten over dalende beurskoersen zou moeten ondergaan.

De tweede handicap van Donald Trump ten opzichte van Xi Yinping is het feit dat hij in november volgend jaar moet herkozen worden en dat hij vanaf deze zomer in een permanente verkiezingsstrijd zal zitten. Het is absoluut geen optie voor Donald Trump om in de loop van het volgende anderhalf jaar continu te moeten aanhoren dat de economische groei terugvalt en dat de beurskoersen in een negatieve trend zitten omdat hij een inefficiënte handelsoorlog met China voert.

US Presidential Cycle and Stocks 1928-2016

Meerdere presidentiële kandidaten mochten het reeds ondervinden. In de verkiezingsrace is het motto “It’s the economy, stupid”. Een president die dit niet beseft (een voorbeeld is vader Bush die in 1992 niet werd herkozen ondanks het feit dat hij in 1990 de eerste Golfoorlog had gewonnen). In 1992 kende de economie een moeilijk jaar en dat werd de zittende president aangewreven. Bill Clinton mocht daarna genieten van de succesvolle negentiger jaren.

Trump heeft veel te veel eergevoel om volgend jaar als de “loser” die de economie van zijn land liet verzwakken de verkiezingscampagne in te gaan. Er moet dus een akkoord komen. Er zal eerst nog hard gespeeld worden maar de dag komt dat Trump zal aankondigen dat hij een “geweldige” deal zal gesloten hebben. Ongetwijfeld zal de overeenkomst enkel aan de oppervlakte geweldig zijn maar de doorsnee-kiezen van Trump zal de uitleg wel slikken op voorwaarde dat …. de economie inderdaad sterk is. De grafiek hierboven geeft weer dat sinds 1928 het derde jaar van de presidentiële cyclus (dus dit jaar) gemiddeld het beste jaar binnen de 4-jarige cyclus is. Het vierde jaar (dus volgend jaar) is gemiddeld het tweede beste. Volgens deze historiek zien de volgende 18 maanden er beurs kundig veelbelovend uit.

Nadat Trump inderdaad zijn deal zal aangekondigd hebben, kan 2019 alsnog inderdaad een goed beursjaar worden. Want vele andere factoren blijven de beurskoersen steunen: de blijvend lage rente, de rendabiliteit van de bedrijven, de hoge liquiditeitsgraad en ook zeker het sentiment van de beleggers. In de V.S. staat de “State Street Investor Confidence Index” op een extreem laag punt. Op dit ogenblik zijn er in de V.S. (maar in Europa is het zeker niet anders) heel veel pessimisten. Sentiment is echter een contra-indicator. Hoe meer pessimisten er zijn, hoe groter de kans wordt dat sommigen van kamp zullen wisselen en zo de tegengestelde beweging zullen inzetten. Het is zeker niet uit te sluiten dat na een “Trump-deal” de tegenbeweging wordt ingezet.

Meer horen van Stefaan Casteleyn? Tijdens het ProBeleggen Symposium op 14 juni geeft hij een uitgebreide presentatie. De Aandeelhouder mag enkele kaarten weggeven. Schrijf u in via probeleggen.nl/symposium-2019 en gebruik kortingscode DAH150