Rare jongens, die Belgen
Als er onder de Belgen (zowel in het Vlaamse Noorden als in het Waalse Zuiden) een consensus bestaat dan is het wel dat we zeer slechte politici hebben. Na de recente verkiezingen waar 75 % van de Walen links en 75 % van de Vlamingen rechts hebben gestemd, lijkt echt niemand nog te weten hoe een nationale regering zal kunnen gevormd worden. Het meest opvallende is bovendien dat er ook geen pogingen worden ondernomen. Er is een algehele politieke inertie.
Het is dan ook merkwaardig dat toch maar weer een Belg tot voorzitter dan de Europese Raad (met enige zin voor overdrijving Europese President genoemd) werd aangeduid (niet verkozen want zo werkt het niet in Europa). De huidige ontslagnemende premier Charles Michel wordt zo op 43-jarige leeftijd al de tweede Belg (na Herman Van Rompuy, door Nigel Farrage een “dweil” genoemd) om deze post te bezetten. In de internationale pers wordt deze keuze geroemd omdat Belgische politici ervaring hebben in het sluiten van compromissen en in het ontwarren van moeilijke politieke knopen. Charles Michel was als Waalse eerste minister van de Belgische regering populairder in Vlaanderen dan in Wallonië en het is opvallend dat hij heel weinig felicitaties uit eigen Waalse hoek heeft gekregen. Alsof men het hem kwalijk neemt dat hij deze promotie maakt en zo het Belgische niveau overstijgt.
Terwijl niemand nog weet hoe er in België een regering kan gevormd worden, is de rente op 10-jarige staatsobligaties gedaald tot -0,04 %. In Duitsland zijn we ondertussen tot -0,40 % gedaald. Voor mij toch wel erg moeilijk te begrijpen. Sommige beleggers betalen om hun geld voor 10 jaar aan de politici die ze niet vertrouwen toe te vertrouwen. In België zijn de spaarboekjes alweer met €8 miljard toegenomen tot €279 miljard.
Ondertussen beleggen dezelfde Belgen wel fors in vastgoed maar niet in aandelen. Sommigen gebruiken als excuus om niet in aandelen te beleggen juist het feit dat ze geen vertrouwen hebben in de politiek en dat het nooit uit te sluiten is dat de Belgische staat de beleggingen nog harder zal belasten. Maar ze beleggen wel in vastgoed waarvan het vaststaat dat men er nooit mee zal kunnen vertrekken in tegenstelling tot een aandelenportefeuille die eventueel wel internationaal kan getransfereerd worden.
Rare jongens dus die Belgen. Het gemiddelde dividendrendement op de Belgische aandelen die dividend uitkeren (dus zonder de biotechbedrijven en enkele andere speciale gevallen) is 3,8 % bruto. Dus zelfs na betaling van de (hoge) roerende voorheffing van 30 % blijft er netto 2,66 % over. De rente op een spaarboekje heeft een wettelijke ondergrens van 0,11 % en dit is ook wat deze betalen. Wie zijn geld op een spaarrekening plaats, heeft dus 24 jaar rente nodig om de dividenden op Belgische aandelen van 1 jaar te behalen. Dividenden zijn inderdaad niet vaststaand maar er zijn weinig indicaties dat ze gaan dalen (vorig jaar was er gemiddeld een stijging) en er is al helemaal geen indicatie dat de rente op spaarboekjes zal toenemen. Ik durf dus verwachten dat het gezond verstand binnenkort (na de zomer ?) zal toeslaan en dat minstens een deel van het spaargeld eindelijk de weg naar de aandelen zal vinden.
