Angst kost geld: voorspelt u de aandelen crash?
Altijd maar die angst.
Op feestjes en partijen krijg ik altijd een paar standaardvragen. Die krijg ik trouwens ook vaak van journalisten en beleggende collega’s. Nee, men vraagt niet naar de gouden tip. Dat heb ik ze al afgeleerd. Waar de vraag wel over gaat raadt u vast wel: ‘Wanneer denkt u dat er een crash komt?’
Er zijn twee reden waarom men deze vraag stelt. De eerste is die van het motief hebzucht. Er is een categorie beleggers die denkt slimmer te zijn dan de rest van de wereld. Zij willen voor de crash uitstappen om daarna goedkoop in te kunnen slaan. Dat klinkt leuk, maar ik zal zo uitleggen waarom het waanzin is.
De tweede categorie is die van de angsthazen. Ze zijn voortdurend bang dat ooit een keer de zaak zal klappen. Ondertussen koesteren ze hun bezit. Maar ze zijn wel als de dood dat ze op een goede dag opstaan en vaststellen dat er opeens heel veel geld weg is.
Mijn antwoord op de vraag naar de crash is in hoge mate onvoorspelbaar: Ja hij komt, maar ik zou niet weten wanneer. Ik heb sinds 1970, het jaar waarin ik begon met beleggen, een hele rij ongelukken meegemaakt. Ik denk aan 1987, 1990, 1998, 2000, 2003 en 2008. (Wall Street, Irak, Azië, Internetbubbel, weer oorlog en de kredietcrisis). Ik kan dit rijtje larderen met wat avonturen in Mexico en het Britse pond en nog zo wat narigheid. Een enkele keer zag ik het een beetje aankomen, maar meestal werd ik verrast.
Daarmee zijn we bij de essentie van een crash: je voorspelt hem nauwelijks. In 1987 was er wrijving tussen de Fed en de Bundesbank over de koers van de dollar. Niemand zag het aankomen. In Azië was er al een paar jaar sprake van grote onrust. Opeens spatte de zaak uit elkaar. Dat gebeurde ook in 2008. Het opvallende is dat een crash ontstaat door iets wat we meestal niet wisten. We hadden een vaag vermoeden dat er iets fout zat met Amerikaanse hypotheken, maar wat het was en waar de pijn nu echt zat? Als donderslag bij heldere hemel zakte het systeem in elkaar toen we inzagen dat Lehman en AIG bijna alle risico’s droegen.
Dat speelt ook nu weer. We zien dat de rente laag is, we zien dat de waarderingen hoog zijn. De VS wordt bestuurd door een halve psychopaat en de Britten stappen uit de EU. Maar dat weten we allemaal al. Er komt pas een crash al er iets gebeurt wat we niet voorzien hadden. Dat kan er paniek ontstaan. Wanneer dat gebeurt, weet ik niet. Misschien gebeurt er niets en blijven de koersen nog eens vijf jaar zo hoog als nu.
De vermeende slimmeriken onder ons moeten zich dat realiseren. Ze gaan nu in kasgeld zitten, wat ze feitelijk geld kost en ze hopen hun slag te kunnen slaan. Ik wens ze sterkte. Je moet veel lef hebben om bij een crash in te stappen.
De angsthazen zien in alles een voorteken dat het einde der tijden nabij is. Ze fladderen heen en weer tussen angst en hebzucht. Niet doen zou ik zeggen. Uit de markt stappen heeft tot gevolg dat je ook de goede dagen mist. Juist die goede dagen heb je nodig om het hogere rendement van aandelen te realiseren. De angst is begrijpelijk, maar juist voor de risico’s die de angst veroorzaken krijg je een beloning.
Als je denkt van een crash te kunnen profiteren, doe dat dan niet zelf. Paul Singer, jawel van Akzo belager Elliot, heeft een fonds op de markt gebracht dat zal toeslaan als er een crash komt. Singer heeft laten zien dat hij een goede neus heeft voor onderwaardering. Ik zou het aan dit soort mensen overlaten. Ik waarschuw wel. Een ding is zeker, wat er ook gebeurt, Singer verdient. Een van mijn klanten zit al ruim 7 jaar in een vergelijkbaar fonds. Per jaar is hij 1% aan kosten kwijt en heeft hij ruim 18% aan dividend misgelopen. De koersen moeten met 25% dalen wil het aantrekkelijk worden. In 1987 zakte Wall Street met 22%
